zapomnialam co to optymizm

los:

zrobiła z niego sierotę z wielką blizną na środku i tak niezbyt pociągającej buźki;

nazwała go jak jakiegoś stuletniego dziadka z lumbago i skoliozą,

uraczyła przyjaciółmi, których charakterki wykazywały jego postępowy masochizm, a jej skrajny sadyzm;

umówiła na randkę z rudą zołzą!

Napisała ten durny epilog, w którym zrobiła mu trójkę dzieci, w tym jednego niewydarzonego, drugiego tępego jak dzida, a trzecią psychiczną- po mamusi.

Nie powstrzymała ów rudej zołzy przed rozkwaszeniem mu gęby przed komórką na miotły. JEGO nie powstrzymała przed włażeniem do tej komórki z Cho Chang! Chociaż w ogóle nie zgadzało się to z epilogiem!

                      Ale to wszystko było niczym w porównaniu z tym, co teraz uczyniła!

Ta, która ośmielała tyle lat kierować jego żywotem marnym! Zabić mu pół rodziny i ulubionego skrzata domowego, teraz żąda od niego, niego- Harry’ego Pottera, Wybrańca, Chłopca Który Przeżył, Najlepszej Partii według tygodnika „Czarownica”, od niego żąda żeby jak gdyby nigdy nic spotkał się ze swoją rywalką! Tą wstrętną małpą, bardziej zajętą podrywami, niż zbawianiem świata!

                    On, Harry, nigdy by sobie nie pozwolił na takie chwile zapomnienia! Nawet zerwał ze swoją dziewczyną dla jej dobra (akcja ze schowkiem nie ma nic do rzeczy, to było już po bitwie o Hogwart). On, Harry zapomniałby o swoim życiu prywatnym dla dobra ludzkości! I teraz on, Harry Potter, pogromca Voldemorta, ma powiedzieć tej… całej Josephine… jak ma zniszczyć swojego własnego, prywatnego wroga! I jeszcze czego?! Jeszcze czego?! Już on dobrze wie, jak to się skończy! Ona pokona tego insekta, odzyska rodzinę, umówi się z tym całym… Brianem i o niej zaczną pisać blogi na Onecie! A on…popadnie w zapomnienie jak jakaś…wyżuta guma… niechciane fasolki Berty’ego o smaku gili z nosa… złamane lukrecjowe pióro… o nie! On na to nie pozwoli! Nie da się skopać z piedestału! Nie da sobie odebrać prymu na Onecie! Co to, to nie!

                       „Ale swoją drogą, to niezła z niej laska”, przeszło mu przez głowę. Jednak nie podobał mu się fakt, że ta cała Josephine podobna była do jego Ginny! A po ostatnim spotkaniu z młodą Weasley’ówną nadal miał dziwnie zniekształcony prawy policzek, nie mówiąc że pewne podstawowe czynności życiowe sprawiały mu wielki ból. Poza tym Ginny szlaja się z Malfoyem! Biedny, niedorozwinięty Harry, nie mógł pojąć co też Ginny w nim widzi! Bo przepraszam bardzo, kto tu komu zakosił różdżkę?! Kto kogo uratował z pożogi?! Właśnie! Harry Malfoya! A nie na odwrót… .

                        Harry zapomniał na chwilę o swojej zmorze w postaci tej całej onetowej rywalki i zagłębił się w mrocznych rozmyślaniach. Z łóżka obok dobiegło go łkanie, które przerwało te masochistyczne myśli:

- Ron, znowu?!- jęknął, patrząc na purpurowe zasłony, szczelnie zamknięte wokół łóżka swojego kumpla

- O… Ona…oona mnie zdradziłaaaaaaaaa!!!!!!!!!!- zawył jak zranione prosie. Harry skrzywił się z niesmakiem.

- Nie zdradziła! Rozstaliście się!- przypomniał mu Neville, zawiązując sznurówki przy butach z wężowej skóry i co chwile zerkając na swoje odbicie w dużym lustrze. Harry odwrócił wzrok, kiedy Longbottom zaczął się szczerzyć do swojego odbicia. Od kiedy zabił węża i ofiarował jego skórę na rzecz obuwia Griffindoru, a raczej jego damskiej części, stał się bardziej popularny od Harry’ego! Jakoś wszyscy zapomnieli, że to Harry rozwalił Voldemorta! Najwyraźniej zabicie wielkiego węża było bardziej efektowne, niż wkurzenie Voldzia, żeby chlasnął się własnym zaklęciem…

- Nie rozstaliśmy! Mieliśmy ciche dni…- obruszyły się zasłony

- A kto w te ciche dni sprawdzał wytrzymałość swojego wyrka z Lavender?!- zapytał z sarkazmem Harry. Ron tylko zawył głośniej zza zasłony i więcej się nie odzywał. Co chwilę słychać było tylko jęki i szlochy. Neville przeczesał brwi palcami, puścił oczko do własnego odbicia i stwierdził:

- Jesteś zwierz, stary- najwyraźniej do własnej osoby, a do Harry’ego odparł-  trzy laski z szóstej  klasy…mam misję…chcą żebym je uświadomił- Potterowi nic nie trzeba było więcej mówić. Neville z szelmowskim uśmiechem opuścił dormitorium. Zanim zamknął drzwi, Harry usłyszał jeszcze:

-No, moje drogie panie! Mam nadzieje, że byłyście bardzo niegrzeczne. Pogromca Węży przyszykował dla was karę!

             Potter miał wielką ochotę zwymiotować. Dał sobie jednak spokój, powracając do swoich poprzednich myśli.

            Po paru minutach zdał sobie sprawę, że to wszystko przez Rowling! To jej wina, że seria się skończyła, kontrakty wygasły i nikt jej nie słucha, oprócz niego, który ma kontrakt dożywotni! Jaki on był głupi, że podpisał ten kontrakt z diabłem wcielonym! Sklątka Hagridowa przy tej Rowling to słodki, śliczny puszek pigmejski. To jej wina! Wszystko jej wina! On jej jeszcze pokarze! Harry Potter zaśmiał się diabelsko, obmyślając plan zgładzenia autorki swojej serii.  A potem dotarło do niego, że nic jej nie pokaże, bo w kontrakcie drobnym drukiem, u dołu strony wyraźnie pisało: „klątwy, uroki, eliksiry, transmutacje, wszelkie magiczne i niemagiczne próby dyskredytacji autorki będą skutkować karą pieniężną. A autorka zostawia sobie prawo do wymazania postaci ze swojej serii”.

Harry Potter zaklął głośno.

Nie puszczę cię nigdzie

sama stąd nie pójdziesz

zostaniesz tu

ja będę czekał aż uśniesz

Ale to nie wszystko

wyspowiadasz się

jeszcze przed snem chce cię mieć czystą

Ale to nie wszystko

wydrylujesz śliną mnie

otoczysz sprężystą łydką

Ale to nie wszystko

upadniemy razem tak j

ak jeszcze nigdy nisko

Ale to nie wszystko

Bo zanim zgasną resztki dnia

zanim anioły się przyśnią

zanim nasze ciała wyschną

Powtórzymy wszystko

-Denerwujesz się?- Spytał Gieorgij.

-Trochę, ale co ma być to będzie.

-Podoba mi się takie podejśćie- Zachwycił się chłopak.

-Widzisz jaką masz zdolną dziewczynę?

-Tak, najzdolniejszą na świecie- Cmoknął ją w policzek.

Dziewczyna zauważyła dziewczynę, która była cholernie podobna do Kaśki a potem wyłonił się chłopak...łudząco podobny do Piotrka. Tyle, że to nie było złudzenie. To byli oni. Posmutniała, co zauważył Greg.

-Co jest? Czemu tak na nich patrzysz?

-To jest właśnie mój były.

-Nie przejmuj się nim. Masz mnie- Powiedział i objął ją z całej siły.

Piotrek się odwrócił i to zobaczył. Chciał na kimś wyładować złość...ale po co? Przecież gdyby wszystkiego nie zawalił to teraz on by ją pocieszał. Po chwili wszyscy usłyszeli głos.

-ZAPRASZAMY PARĘ NUMER 1! KATARZYNA MIŁECKA I PIOTR MĘDRZEJEWSKI.

Wyszli i zaczęli tańczyć. To było coś okropnego! Nikt nie wiedział co to za taniec, a gdy zeszli ze sceny wszyscy zaczęli się cicho śmiać. Wyjątkiem była Pati, która jak łatwo było się domyślić wybuchnęła głośnym śmiechem.

-Patrycja..uspokuj się- Powiedział Greg, ale widząc minę dziewczyny sam zaczął się śmiać.

~*~

Przyjaciele z pierwszego rzędu również usłyszeli wybuch Pati i oni również zaczęli...ale głośniej. Nie mogli się powstrzymać. Inni dziwnie się na nich patrzyli.

Nie przejmowali się tym tylko zanosili się gromkim śmiechem.

~*~

I tak po kolei aż wkońcu dało się słyszeć.

-PARA NUMER 12! PATRYCJA MILLER I GIEORGIJ PUCHALSKI.

Wyszli i zaczęli tańczyć paso doble. Wybrali ten taniec bo w nim czuli się najlepiej.

Wszyscy patrzyli na nich z zachwytem a rodzicom zaczęły skapywać łzy.

-Ciociu nie mazgaj się- Powiedział Arthur do mamy Pati.

-Arthur! Na Boga!

Justyna zaczęła się śmiać. Jej brat to naprawdę geniusz.

~*~

Skończyli i głęboko się ukłonili. Rozbrzmiały gromkie brawa. Najgłośniejsze dało się słyszeć z pierwszego rzędu. Zeszli i uśmiechem.

~*~

Justyna, Mario, Gregor, Arthur i Asia poszli za kulisy aby im osobiście pogratulować.

-To było świetne!- Krzyknęli wszyscy!

-Nie to co cyrk Kaśki i Piotrka- Zaśmiał się Gregor i przypomniał sobie jak dziewczyna mu się zwierzała.

-Naprawdę bardzo zabawne!- Krzyknęła blond dziewczyna.

-Nawet nie wiesz jak- Odgryzł się jej Artl.

Blondynka nie wytrzymała i wyleciała z płaczem.

~*~

Nadszedł czas na werdykt. To były już paniczne nerwy. Dziewczyna zastanawiała się czy...czy wygrają. Miała cichą nadzieję, ale nikomu nie mówiła, żeby nie zapeszyć.

Na scenę zostali wywołani najlepsi, czyli było ich ok. trzydziestu. Najlepsza trzydziestka.

Nagrodę wręczał...Gregor. Tak zostało to ustawione. Gdy tylko organizator dowiedział się, że na widowni będzie sam Gregor Schlierenzauer nie mógł się oprzeć pokusie.

Para dziwacznych tancerzy- Kasia i Piotrek zajęli 30 miejsce. Byli na siebie wściekli i wrzeszczeli na siebie. Patrycja obserwowała to z dumą.

Nadszedł czas na pierwszą trójkę.

Schlieri z wielkim uśmichem na ustach podszedł do par, które zajęły drugie i trzecie miejsce i wręczył im medale. Jednak szerszy uśmiech został wywołany gdy...

-PIERWSZE MIEJSCE PATRYCJA MILLER I GIEORGIJ PUCHALSKI! TO IM UDAŁO SIĘ WYGRAĆ MISTRZOSTWA TAŃCA, KTÓRE JAK CO ROKU ODBYŁY SIĘ W STOLICY NASZEGO PAŃSTWA- Zadarł się organizator.

Rzucili się sobie w ramiona. Byli najszczęśliwszymi osobami na całym świecie. Dziewczyna zaczęła płakać. Ale to były łzy szczęścia.

Gregor podszedł do nich dumnym krokiem i wręczył im medale i puchar.

A para, wzniosła puchar do góry z szerokimi uśmiechami na twarzach.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Koniec. Tak to koniec tego opowiadania.

Chciałabym Wam wszystkim, bez wyjątków serdecznie podziękować, za to że byłyście ze mną przez te 20 rozdziałów.

Dziękuję za wszystkie komentarze i Wasze miłe słowa otuchy.

Pisać nie przestaje. Bo nie wyobrażam sobie tego, żebym nie pisała. A więc zapraszam na:

Możecie zobaczyć paso doble w wykonaniu Grega z programu You Can Dance pod tym linkiem:

Ten taniec cholernie mi się podoba i dlatego postanowiłam, że własnie to będą tańczyć.

Więc jeszcze raz dziękuję ;******** I zapraszam na te inne opowiadania.

Pozdrawiam Was;)